persconferentie corona maatregelen:

Verslaggever verteld vooraf wat Rutte zal gaan zeggen.

Nieuwslezer stelt wat vragen hierover.

Verslaggever verteld wat Rutte hierover zal gaan zeggen.

Er wordt geschakeld naar de conferentie.

Rutte vertelt wat de verslaggever net al heeft verteld wat hij zou gaan zeggen.

De Jonge vertelt wat de verslaggever net al heeft verteld dat hij zou gaan zeggen.

Verslaggever vraagt stelt vraag die Rutte en de Jonge al hebben beantwoord in wat ze hebben gezegd waarvan de verslaggever al voor de persconferentie aan de nieuwslezer heeft verteld dat ze zouden gaan antwoorden..

Rutte vertelt wat de verslaggever vooraf al heeft verteld wat hij zou gaan zeggen.

De Jonge vertelt wat de verslaggever vooraf al heeft verteld dat hij zou gaan zeggen.

Volgende verslaggever stelt vrijwel identieke vraag.

Rutte beantwoord met wat ze al eerder hebben gezegd waarvan de verslaggever al voor de persconferentie aan de nieuwslezer heeft verteld dat ze zouden gaan antwoorden..

Verslaggever 3 stelt dezelfde vragen, dan verslaggever 4 en verslaggever 5-6-7.

Rutte en De Jonge beantwoorden ze allemaal met wat ze al hebben gezegd en waarvan de verslaggever voor de persconferentie al aan de nieuwslezer had verteld dat ze zouden gaan antwoorden.

Rutte bedankt verslaggevers voor hun aanwezigheid.

Persconferentie wordt afgesloten.

Verslaggever verschijnt in beeld en verteld wat Rutte heeft gezegd en dat is hetzelfde als wat hij al heeft gezegd waarvan hij voor de persconferentie al aan de nieuwslezer heeft verteld dat Rutte en De Jonge dat zouden gaan zeggen..

Een en ander wordt in beeld samengevat op een lijstje.

Verslaggever leest lijstje voor.

Nieuwslezer stelt nog wat vragen die de verslaggevers ook hebben gesteld op de persconferentie waarvan de verslaggever al voor de persconferentie had verteld hoe Rutte die zou gaan beantwoorden.

Verslaggever verteld wat Rutte heeft geantwoord waarvan hij al voor de persconferentie had verteld hoe Rutte die zou gaan beantwoorden.

Nieuwslezer bedankt verslaggever

Lijstje verschijnt nogmaals in beeld.

Prettig geregeld!

jacob

In het oosten kleurt de hemel rood. Langzaam wordt het licht. De eerste zonnestralen verlichten de lange rijen populieren aan de horizon. Het halfhoge aardappelveld naast de Elizahoeve kleurt langzaam goudgeel in de ochtendzon. In de verte hinnikt een paard. De grote bonte Barnevelder haan kukelekakelt  het ochtendgloren.  Ook de andere vogels worden wakker en wat begon als een licht gekwetter groeit langzaam aan tot een massaal kakofonisch concert door gevederde fluitisten van diverse pluimage.

Binnen richt Jacob zich op van onder zijn ganzendonzen dekbed, hij rekt zich uit. “Vandaag”, denkt hij hardop “Vandaag wordt alles anders, vandaag begint mijn nieuwe  leven”. Veel kwieker dan normaal zwaait hij zijn stramme ledematen over de houten rand van zijn bedstee en stapt in zijn vaalblauwe boeren overall,  eronder slechts zijn Jansen en Tilanusje, want het wordt een mooie warme dag vandaag. Hij trekt zijn vertrouwde geitenwollen sokken om zijn eeltige voeten en stapt in zijn vormeloze  bruine fluwelen slippers.

Vrolijk  neuriënd schuifelt hij naar de keuken waar hij een groene bus met chromen deksel en het opschrift koffie van de plank pakt en op het granieten aanrecht zet, met de glazen pot van zijn Moulinex koffiezet apparaat vult hij het reservoir en gooit in gedachten 3 grote scheppen gemalen koffie in de filter waarna hij op het aan/uit knopje drukt. Dan haalt hij uit de halfronde Brabantia trommel op het aanrecht een zak bruinbrood waar hij 2 sneetjes uitneemt die hij met dik boter besmeert. Echte zelf gekarnde boeren boter. Er bestaat voor Jacob niets lekkerders dan boerenbruinbrood met boter en een beetje suiker. Jakob weet ook wel dat dat niet zo goed voor hem is maar hij heeft energie nodig, en veel ook. Geleidelijk aan begint de proper gepoetste keuken zich te vullen met de geur van vers gezette koffie. Terwijl Jacob op zijn houten keukenstoel zijn ontbijt wegwerkt kijkt hij trots om zich heen, alles glimt en straalt in zijn keukentje, daar heeft hij dit keer echt extra zijn best op gedaan.

Na zijn ontbijt spoelt hij zijn kroes en bord en zet ze in het afdruiprek. Hij veegt de kruimels van het plastic Brabant bonte tafelkleed en schuift zijn stoel weer netjes aan. Bij de deur verwisselt hij zijn sloffen voor een paar afgetrapte gele klompen en klost hij vrolijk fluitend naar zijn melkstal. De koeien daar loeiroepen hem al tegemoet, ze staan vol en moeten leeg. De zon werpt haar warme schijnsel nu over het voorhuis heen en beschijnt de deuren van de deel waardoor er een helder licht de stal in schijnt, stofdeeltjes dansen twinkelend in de zonnestralen. Boerenzwaluwen scheren al door de lucht om insecten voor hun onverzadigbare zwaluwkuikens te vergaren. Jacob zijn schildpadpoes ligt in een hoekje, luid snorrend, haar 3 kittens te zogen en Max, zijn oude trouwe Duitse herder komt Jacob kwispelstaartend tegemoet. “Ja jongen, Na vandaag wordt alles anders” fluistert Jacob hem blijmoedig toe en geeft zijn oude makker een vriendschappelijk klopje op zijn vergrijsde hondenkop en krabt m wat achter zijn oor.

Snel maar zorgvuldig wijdt Jacob zich aan zijn dagtaken, Hij melkt zijn 14 koeien, geeft het varken eten, strooit een baal stro uit in de stal en zet de staldeur open zodat de koeien weer naar buiten kunnen om zich aan het malse groene zomergras tegoed te kunnen doen. Even nog de eieren rapen bij zijn kippen en dan snel nog het erf aanvegen zodat alles er straks piekfijn uitziet. Gisteren nog heeft hij de hele stal gedaan, met de hogedrukreiniger die hij zichzelf vorige maand voor zijn 52^ste verjaardag cadeau heeft gedaan, zelfs zijn oude rode Massey Ferguson-trekker heeft een poetsbeurt gehad en staat in de hooischuur de wereld tegemoet te glimmen.  De hele boerderij is weer om door een ringetje te halen.

Voor vandaag is het mooi geweest, vanmiddag nemen we vrij zegt hij tegen Max die hem met een scheve kop vragend aankijkt. Nu nog slechts afwachten, spannend!

Vrolijk pakt Jacob nog een kroes koffie en zet het apparaat uit, “straks zet ik wel verse” denkt hij “met wat lekkers erbij”, voor de gelegenheid heeft hij gisteren nog bij de bakker in 's-Heer Hendrikskinderen een marmercake gekocht.  Dan gaat hij  blijmoedig naar de voorkant van zijn oude hoeve. Daar staat  tussen 2 handbeschilderde melkbussen een oude smeedijzeren bank waar zijn opa vroeger ook al zo graag mocht zitten om uit te kijken over het uitgestrekte Zeeuwse landschap terwijl hij een pijpje stopte. Jacob zet zijn geëmailleerde koffiekroes, waar een paar schilfers in de loop der tijd zijn afgesprongen, op de melkbus en laat zich tevreden zakken op de bank, best wel wat moe maar toch nog vol energie. De leilindes langs de slootkant staan volop in bloei en verspreiden hun heerlijke parfum, bezige bijtjes zoemen rond de bloesems om hun nectar te vergaren, in de sloot zwemt een eend met zeven pijlers tussen de zwanenbloemen, het pijlkruid en de egelskoppen. In de walkant staan frisblauwe bloeiende vergeet-mij-nietjes en glimmend gele boterbloemen.  Dit is een heel mooie plek. Van hieraf kan hij de hele weg overzien en de hippe Volkswagenbus al van ver zien aankomen.

Jacob neemt nog een slok van zijn koffie, Max komt naast hem zitten en legt zijn trouwe herderskop op Jacobs schoot, slaakt een diepe hondenzucht en sluit zijn trouwe hondenogen. Terwijl Jacob in de verte staart diept hij een pakje Javaanse jongens uit de borstzak van zijn overall op.  Wat rijdt daar? Ja,.... nee toch niet, het is maar een bestelwagen van Post NL… In gedachten verzonken draait hij een kreukelig shagje, rolt het bonte pakje geurige tabak, met de in kleurige dracht gestoken Nederlands Indische kolonialen er op, weer netjes op en steekt het terug in zijn borstzak. Terwijl hij zijn zakken afzoekt naar een doosje lucifers, rinkelt en trilt in zijn Nokia, Max veert op en spitst zijn oren,  Jacob vist het dingetje met trillende handen uit zijn zak en klapt het schermpje open, nummer onbekend….

            “ Met Jacob van Belzen,…….

            Hey, hallo Yvon, waar………… 

            Ja….nee…..….

            Dat snap ik… 

            Ja, jij ook,….dag”

Jacob klapt het telefoontje weer dicht en laat het verslagen in zijn zak glijden, Max piept wat en springt van de bank. Ook Jacob staat langzaam op, zijn schouders hangen nu af, zijn rug is gebogen en zijn kin rust bijna op zijn borst. Jacob sjokt naar zijn erf terug, de knokige handen samengevouwen op zijn rug,  terwijl de Javaanse jongen nog onaangestoken in zijn mondhoek bungelt, schudt hij meewarig het verweerde hoofd.  

“Geen énkele brief” mompelt hij zacht voor zich uit,  “niet één”……….

                                                  ~~~~~~~~~~~~~~~~~~